Schroniskowiec na chacie - wstyd czy duma?

Wstydzić się czy chwalić schroniskowym psem?

Dlaczego o tym piszemy i poruszany ten temat?

Mam ośmioletniego brata, który Hermesa uwielbia, mówi, że  to jego psi brat. Był w schronisku, wie z czym to się je. Zwykł mówić, że Hermiemu należy się  wszystko co najlepsze, za to, że tak długo nikt go nie przytulał, nie bawił się z nim. Ma racje. Hermes jest jego dumą, mimo, że na co dzień z nim nie mieszka - mówi o nim - nasz pies. Chwali się nim kolegom, że Hermes potrafi to tamto i siamto. Dzwoni i pyta kiedy przyjedzie Hermes. Biegnie wtedy do zoologicznego by sprawić mu jakiś smakołyk.
Kiedyś, podczas rozmowy z bratem, powiedział, że koledzy śmieją się z Hermesa bo jest on adoptowany. Nie wiecie nawet jakie wywołało to u mnie zdziwienie. Przy czym mój brat, opowiadając tę historię, mówił, że tłumaczył im, że przecież to zwykły pies, tylko ktoś go kiedyś nie chciał. Zauważyłam zwątpienie na jego twarzy. Wiecie, ośmiolatek, który rówieśnikom ma wytłumaczyć, że przecież to nie wstyd. Odbyliśmy więc rozmowę, powiedziałam mu, że powinien czuć dumę, że pomaga psu, który siedziałby pewnie w zimnym boksie, nie jadłby kupionej przez niego sarniej nogi i nie mógłby ganiać się z nim na spacerze. Potwierdził, nie musiał rozumieć, bo wiedział to wcześniej, potrzebował pewności. Przychodząc na drugi dzień ze szkoły, był dumny z siebie, bo jeszcze raz wyjaśnił kolegom, że adoptowany pies też jest cool, mimo, że nie spotkał się z aprobatą wszystkim kumpli, stwierdził, że on kocha Hermesa i koniec.

Krótka historia rozegrana na naszych oczach, nasuwa tylko jeden wniosek - jakie wartości przekażą rodzice dzieciom, takimi wartościami dzieci będą się kierowały w życiu. Nie chce wyobrażać sobie nawet co byłoby gdyby któryś z kolegów tych dzieci był adoptowany.
Przykre odkrycie, przykre, że tak mało świadomości o świecie dostają dzieci od swoich rodziców.
Ale to jeszcze bardziej umacnia nas w przekonaniu, że po coś powstał Schroniskowiec na chacie, że nawet jeśli uświadamiamy garstkę osób, to ma to sens.

Zastanawialiśmy się kiedyś, nadal zastanawiamy, nad organizacją uświadamiających spotkań dla dzieci i młodzieży w mniejszych miasteczkach, takich jak nasze. Aby pokazać im, że adopcja psa to nie powód do wstydu a wręcz przeciwnie - że pomaganie jest super!